♪ Epilog ♪

Któż to po­wie­dział, że nie ma na świecie praw­dzi­wej, wier­nej i wie­cznej miłości? A niechże wyrwą te­mu kłam­cy je­go plu­gawy język! Miłość, którą ja opisałam w tym opowiadaniu wydarzyła się naprawdę. Przeżyło ją dwoje wspaniałych ludzi. Ludzi, którzy pokochali bezgranicznie i pokazali światu, że takie uczucie istnieje. Praw­dzi­wa miłość, choćby wy­gasła, po­zos­ta­je czymś wielkim.  Nikt nie może na­kazać miłości us­ta­wowo. Nie można jej roz­ka­zywać ani pochleb­stwa­mi namówić do służby. Miłość na­leży do siebie sa­mej, głucha na błaga­nia i nie­wzruszo­na wo­bec prze­mocy. Miłości nie można ne­goc­jo­wać. Je­dynie miłość jest sil­niej­sza od pożąda­nia i jest je­dynym praw­dzi­wym po­wodem opar­cia się po­kusie. Są ta­cy, którzy twier­dzą, że przed po­kusą można się za­bary­kado­wać w do­mu. To ci sa­mi, którzy sądzą, że zabłąka­ne prag­nienia można wypędzić z ser­ca jak prze­kup­niów ze świąty­ni. Może można, jeśli dniem i nocą myślisz o swoich słabych pun­ktach, nie pat­rzysz, nie wąchasz, nie marzysz. Niektórzy mówią ''nie ma w nas miłości''. Nieprawda! My zrodziliśmy się z miłości i miłość zrodzi się z nas. Każdy ma w sobie serce. Serce, które może pokochać całym sobą i zaufać. Trzeba tylko uwierzyć. A to jest najtrudniejsze. Napisałam dla Was najdroższe aniołki moje wiersz:
Ludzie uważają mnie za silną, szczęśliwą, bez trosk. Na mojej twarzy często widnieje uśmiech i mam lśniące oczy. Ale to wszyst ko maska. Jednak wielka ściema! Tak naprawdę jestem słaba, smutna i mam miliony zmartwień. Mój uśmiech często jest nieszczery, wymuszony, a oczy błyszczą od łez rozpaczy i żalu. Umiem nienawidzić i kochać na równi. Jestem owieczką, która oddaliła się od swego pasterza i zgubiła w labiryncie uczuć. Nie może uciec bo nie wie jak, nie ma nikogo kto wskaże jej drogę, bo jest sama...Taką owieczka jest każdy z nas. Coraz bardziej zapuszczamy się w głąb korytarzy i ślepych uliczek. Boimy się, ale w końcu ujrzymy światełko w mroku. Podążymy za nim. Odnajdziemy właściwą drogę i będziemy szczęśliwi. Każdy będzie tylko trzeba mieć nadzieje. A to jest najtrudniejsze. Uwierzyć w niemożliwe....
To co tu pisałam było odzwierciedleniem mej duszy i burzy wewnątrz mnie. W wierszu zawarte jest piękno naszej natury istnienia. Wsłuchajcie się w melodię graną, przez miłość. Kiedy ją usłyszycie i zrozumiecie, kim jestem. Kim jest miłość. Czym jest siła Miłości. Życzę Wam słoneczka, abyście nigdy nie zapomnieli o najpiękniejszym uczuciu, które istnieje. Ja odejdę, ale ta więź która nas łączy zostanie na zawsze. Na tym blogu, ze mną i z wami. Dziękuję za te piękne chwile spędzone z Wami słoneczka! Kocham was i zawsze będę <3

Wasza Maja :*