4. Żyj życiem bo jest tylko jedno. Drugiej szansy Bóg ci nie da...

Oczami Laury:
Ciemność otaczała mnie z każdej strony. Chciałam uciekać, być z kimś. Mrok otaczał mnie zewsząd. Mój największy wróg. Bałam się ciemności? Nie, nie tego. Czego? Samotności, tego, że kiedyś zostanę sama, wszyscy mnie zostawią i zostanę zapominana. W tej chwili taka się czułam. Mała, nic nie znacząca i samotna. Nagle w oddali zamajaczyła mi szczupła sylwetka. Zmrużyłam oczy i zaczęłam wolno podchodzić. Jedak ślamazarne kroki przerodziły się w trucht, a potem w szalony bieg.
- Mama! - krzyknęłam. Postać odwróciła się w moją stronę. Te rysy, włosy, twarz, uśmiech. Znane na pamięć mimiki. Osoba którą kocham całym sercem.
- Mamusia - szepnęłam cicho. Kobieta uśmiechnęła się i wyciągnęła w moją stronę ręce.
- Witaj córeczko, kochane moje słoneczko  powiedziała aksamitnym głosem. Głosem za który dzień w dzień tęskni każda komórka mojego ciała. Podeszłam do niej na wyciągnięcie ręki. Patrzyłam w oczy o kolorze lazurowym. Takie same jak ma Harry. Łzy zaczęły spływać mi po policzkach i ginąć w czarnym podłożu, na którym stałyśmy. Mama podeszła do mnie i przytuliła. Czułam jej uścisk i zapach perfum. 
- To nie możliwe - mruknęłam. Mama zaśmiała się perliście i ukazała białe ząbki.
- Możliwe kochanie - powiedziała i odgarnęła kosmyk włosów opadający mi na oczy za ucho - choć ze mną jeżeli chcesz
- Gdzie? - popatrzyłam zdezorientowana za siebie i przed siebie. 
- Do raju, będziemy tam razem. Zaczekamy na tatę i Harrego - wyjaśniła zachęcająco.
- Mam umrzeć? - nie dowierzałam. Mama kiwnęła blond - głową
- Ale możesz wrócić - szepnęła mi do ucha. Poprowadziła kilka kroków do przodu i stanęłam przed rozdrożem. ''Życie'' pisało na jednym drogowskazie prowadzących na drogę po prawej stronie, ''Raj'' pisało na drugiej strzałce wskazującej na lewą dróżkę. Zerknęłam na mamę. Ubrana była w delikatną jakby uszytą z porannej mgły sukienkę, nogi miała bose, a na głowie wianek z białych róż. Przełknęłam ślinę. Mam zostawić Harrego, Margaret, tatę i całe moje życie i odejść? Nie doczekać się męża, dzieci, wnuków, matury, dyskotek i innych zabaw? Spacerów wieczorem, siedzenia z gitarą na plaży lub biegania po sklepach i kłócenia z Lynchem? Jak umrę nawet mu nie podziękuję za uratowanie! Ale jak skończy się moje ziemskie życie w tej chwili na wieki zostanę z mamą. Odwróciłam się do niej twarzą i popatrzyłam w oczy. Jej uśmiech znikł jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
- Wracam - szepnęłam - chcę wszystko naprawić i ... żyć.
- Rozumiem - odparła mama i pocałowała mnie w czoło - ja będę na was czekała. Kocham cię.
- Ja ciebie też mamusiu - szepnęłam. Nagle mama zaczęła robić się prześwitująca. Złapałam ją za rękę.
- Nie odchodź! - krzyknęłam przerażona. Mama uśmiechnęła się słodko.
- Ja nigdy nie odejdę córeczko - powiedziała i wskazała miejsce gdzie mam serce  zawsze jestem z tobą. W każdej chwili. Pamiętaj...
Po tych słowach pocałowała mnie w czoło. Łzy napływające mi do oczu zamazały widok. Kiedy je przetarłam, mamusi już nie było.
- Żegnaj - szepnęłam i zaczęłam lecieć w dół.


Oczami Rossa:
Otworzyłem oczy. Od razu uderzyły mnie promienie słoneczne. Przetarłem oczy rękoma i rozejrzałem się dookoła. Riker i Rocky leżeli na białej kanapie i spali, Rydel i Ellington zniknęli, a mama i tata pewnie są w pracy. Lekko skołowany mocno zacisnąłem powieki i po chwili obraz się wyostrzył. Usiadłem i poczułem straszny ból głowy. Zdezorientowany dotknąłem czoła. Pod palcami wyczułem nieprzyjemny materiał. No tak. Bandaż.  Syknąłem z bólu. Odgarnąłem kołdrę i wstałem. Na moje nieszczęście zakręciło mi się w głowie. Kurczowo złapałem się szafki nocnej. Jabłko leżące przy brzegu spadła i potoczyło się po podłodze zbudzając śpiących braci. Chłopacy poderwali się na równe nogi. Patrzyli przerażeni, ale po chwili na ich twarzach pojawił się strach i szok.
- Też go widzisz? - spytał wypranym z emocji głosem Rocky. Riker pokiwał głową i podszedł do mnie. Delikatnie dotknął mojego ramienia. W jednej sekundzie wyraz twarzy brata pojaśniał z radości. Promień słoneczny wdarł się na jego twarz powodując u mnie uczucie którego nie umiałem nazwać. Rocky pisnął i rzucił mi się na szyję. Zatoczyłem się pod jego ciężarem i w ostatniej chwili złapałem poręczy łóżka. Riker pośpieszył nam z pomocą. Oczepił ode mnie bruneta i sam się  we mnie wtulił.
- Tęskniłem braciszku - szepnął do mnie. Spojrzałem mu w oczy i ze zdziwieniem i szokiem wymalowanym na twarzy spostrzegłem, że w oczach brata lśniły kropelki wody potocznie zwanych ''łzami''. Uśmiechnąłem się. Riker po chwili słabości wyprostował się  i odwrócił się do Rockiego. Jeszcze nigdy tak się nie zachował wobec mnie. Zawsze poważny, nie wyrażający swoich uczuć. I od niepamiętnego czasu mnie przytulił. Uśmiechnąłem się pod nosem.
- Kładź się Ross, zawołam lekarza - odezwał się lekko się spiętym głosem i nie patrząc na mnie wyszedł. Odwróciłem głowę na Rockiego. Stał z banem na twarzy i chichotał.
- Debil z naszego brata - powiedział i pomógł mi się położyć. Po chwili przyszedł lekarz i zaczął ględzić o moim stanie zdrowia i zadawać pytania.

***

Po pół godzinie doktor wyszedł, a chłopaki ''polecieli'' do biura rodziców powiedzieć im radosną nowinę. Zostałem sam. Leżałem na wznak i gapiłem się w biały sufit. Zastanawiałem się nad moim życiem. Po chwili wziąłem białą kartkę i długopis leżące w szufladzie szafki i w punktach zacząłem pisać.

1. Odniosłem sukces jako muzyk

2. Mam czego dusza zapragnie

3. Jestem bogaty i popularny

Więcej pisać nie mogłem. Bo i co? Nic więcej. Marano ma to samo. Więc dlaczego się tnie? Ma wszystko i jeszcze narzeka. Nie rozumiem jej. Przecież popularność i pieniądze to coś o czym każdy człowiek marzy, a ona kaprysi. Pusta lalka i tyle! 

Postanowiłem do niej iść. Założyłem tylko białe jeansy i fioletową koszulkę w serek, a na nogi czarne trampki. Gotowy wyszedłem i zapukałem do sali obok. Cisza. Ostrożnie uchyliłem drzwi i wsunąłem do środka głowę. Pusto. Wślizgnąłem się do pomieszczenia i delikatnie zamknąłem drzwi. Marano leżała na łóżku. Wyglądała bardzo spokojnie. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Usiadłem na stojącym przy łóżku, białym fotelu i zamyśliłem patrząc na dziewczynę. Jej powieki nawet nie drgnęły. Przypatrzyłem się jej lepiej. Ręce miała ułożone na klatce piersiowej. Nadgarstki owinięte białym bandażem. Policzki blade, a usta mimo, że malinowe nie miały tego żywego koloru co zawsze, czekoladowe włosy były rozsypane na poduszce. Wyglądała ładnie, żeby nie powiedzieć pięknie, bo tak nie jest. Nagle z jej ust jak motyl w ziemie wyfrunęło słowo ''mama''. Pochyliłem sie do przodu nasłuchując.

-Nie odchodź - wychrypiała i zamilkła. Przerażony dotknąłem jej policzka. Nic. To czemu gada?! Nagle jej powieki zadrżały i moim oczom ukazały się ciemne tęczówki. Marano patrzyła na mnie zszokowana i zdezorientowana.

P.S. Na początek chciałam przeprosić za nieobecność. Nie wiem co więcej napisać. Może: komentujcie? Tak to napiszę KOMENTUJCIE. Jestem szczęśliwa za komentarze pod ostatnim rozdziałem i nawet się nie spodziewałam. Do napisania kochani :**

Majka`